Orgaandonatie is een gevoelig thema. We horen over de lange wachtlijsten en de medische mogelijkheden. Complex wordt het als we ook de donor in in het verhaal betrekken. Mensen die bij leven een nier doneren, zullen zich daar goed over hebben geïnformeerd. Anders is dat als het om hersendood gaat. Dan zou donatie, zo lijkt de algemeen geldende regel, vanzelfsprekend moeten zijn. Hersendood is immers dood. Het probleem is echter dat daar ook in medische kringen nogal verschil van mening over bestaat. Wat doet orgaanuitname met de donor? Wat doet orgaandonatie met naasten?
Om een bewuste en weloverwogen beslissing te kunnen nemen ten aanzien van donorregistratie zouden we de belangen van donoren wel degelijk in ogenschouw moeten nemen. We zouden een visie moeten hebben op wat sterven voor ons betekent, want wie zijn organen doneert, sterft op de operatietafel aan de gevolgen van de uitname. Welke immateriële consequenties heeft dat? Wat weten we over wie wij ten diepste zijn? Wat hebben wij nodig wanneer wij sterven? Deze vragen komen op deze avond allemaal aan de orde.
Ineke Koedam is oud hospice coördinator, deed onderzoek naar levenseinde-ervaringen en schoolt werkers in de terminale zorg. Zij is initiatiefnemer van het Landelijk Expertisecentrum Sterven (LeSt).
Ineke is adviseur bij de Stichting Bezinning Orgaandonatie en schreef enkele boeken over sterven, het stervensproces en orgaandonatie. www.weerschijn.nl
U kunt een geluidsopname bestellen van deze lezing.
De druk om je organen bij je dood af te staan is erg groot geworden en neemt alleen maar toe. De kennis van wat er werkelijk op de operatie tafel gebeurd en de lichamelijke en geestelijke gevolgen voor de donor en de ontvanger is louter materialistisch. Het ontbreekt de uitvoerende chirurg ,de donor en de ontvanger aan geestelijk inzicht, aan kennis van de zin van het leven en van het begrip oorzaak en gevolg.
Dit materialistische beperkte korte termijn denken maakt orgaantransplantatie zinvol. De motivatie vanuit naastenliefde en mededogen ondersteunen de donor bij diens besluit. Maar ook de angst dat er straks geen organen beschikbaar zijn mocht jezelf een orgaan nodig hebben speelt een belangrijke rol om donor te worden. Hier worden de nee stemmers door de ja stemmers zelfs mee gedreigd: als jij geen donor wilt zijn moet je ook geen ontvanger willen zijn. De stellingen zijn ingenomen.
Voor mijzelf sprekend: ik prijs me gelukkig dat ik jaren geleden geestelijke informatie kreeg en uitleg wat er op de operatietafel met de donor gebeurd als uit diens nog levende lichaam de organen worden genomen. En dat ik die informatie als waar aan kon nemen. Aangevuld met informatie over oorzaak en gevolg, de zin van het leven en het proces dat wij sterven of de dood noemen. Het echte leven is niet op aarde, het aardse leven kan heel waardevol zijn als je het als een leerschool ziet en beleeft en je het als een doorgaande fase beschouwt. Dan is de dood geen angstaanjagende figuur met een zeis die je het leven ontneemt maar zie je het aardse leven als een doorgangsfase.*
Lang voordat de discussies over en campagnes voor orgaandonatie van start gingen heb ik me met een dikke nee in het orgaanregister geregistreerd. Ik draag het bewijs van deze registratie mee in mijn portemonnee.
De roep om organen wordt steeds dringender/dwingender en in combinatie met een materialistische benadering vind ik dit bedreigender dan magere Hein zelf.
Ik hoop op respect voor mijn weldoordachte keuze en dat dit respect het zal blijven winnen van de dringende roep om organen als ik mijzelf om wat voor rede niet meer bij bewustzijn kan uiten en er in het ziekenhuis aan mijn organen wordt gedacht.
Vanuit dezelfde motivatie om geen donor te zijn zal ik zelf ook geen gebruik maken van een donor. Enerzijds vanuit de materialistische gedachte: ‘wat gij niet wilt dat u geschiedt’ doe dat ook een ander niet. Anderzijds vanuit het geestelijke bewustzijn dat ik er niemand echt mee help om donor te zijn, ook mijzelf niet. Niemand hoeft mijn bewustzijn aan te nemen, ik dring het niemand op: een volwassen mens kan zelf nadenken en zelf een keuze maken. Dit is mijn keuze!
*Geestelijke leiders hebben ons met religie en godsdienst onwetend gehouden over wie we werkelijk zijn en ons daarmee niet dichter maar verder van God geleid. Dit deden ze omdat ze het zelf ook niet wisten, zoiets als de kleren van de keizer. Met een eeuwige hel en een straffende God wordt de dood de poort naar de hel in plaats van de transformatie naar een andere werkelijkheid.